In-natura minn dejjem kienet maħbuba tal-poeta: tkellmu bil-ħdura li terġa’ tħaddar fir-rebbiegħa, bil-krib tal-baħar f’maltempata u b’xi għanja t’għasfur, rużinjol jew tal-bejta. U l-poeta dejjem ħabb lin-natura lura bi kliemu.

Il-vuċi poetika ta’ Jasmine Bajada, fl-ewwel ġabra tal-poeżiji tagħha ilsien selvaġġ, tgħaqqad l-uman man-natura billi tesprimi l-protesta f’forma ta’ mħabba: l-imħabba lejn il-fjurdulis selvaġġ, l-imħabba lejn ir-ramel tal-Qbajjar li għeb, u fuq kollox, l-imħabba lejn l-Ieħor f’kull inflezzjoni tiegħu.

Id-debutt ta’ Bajada huwa l-arti bħala lingwa li tgħaqqad id-distakk sterili bejn l-umanità u n-natura. F’ilsien selvaġġ, l-umanità hija n-natura, in-natura umanità. Din hija ġabra ta’ poeżiji dwar xi tfisser li tkun bniedem, tibża’ għall-Ieħor, għall-art, għall-baħar … u tibża’ għall-imħabba li tista’ tisparixxi jekk ma ssalvahiex imqar f’poeżija.

Poeżija li ddawwarlek ħarstek — hemm aktar x’tara u dinja sħiħa xi tħobb.